Sevgili Evlatlarım Beni bıraktığınız yerdeyim

Yine benden mi bekledin anlayışı, merhameti, insafı! Halbuki en çok senin peşine koşmuştum, en çok sen beni yormuştun… Akşamdan ceplerini yoklardım, paran yoksa harçlık iliştirirdim cebine. Sen arkadaşlarının yanında mahcup olma diye, parasız kalma diye… Aslında evin küçük değildi be oğlum, yaşlıyım ama bunamadım daha! Evinin taksitleri için az mı aramıştın babanı! Baban da sana: “Oğlum madem böyle sıkışacaktın küçük bir ev alsaydın” dediğinde sen de: “Bir kere olsun tam olsun” demiştin. Yanılıyor muyum? Ve sen; son beşiğim, son umudum, son sevincim. En çok sana yandı içim,en çok sen beni yaktın yıktın. Baban öldüğünden beri beni bir kez olsun aramadın, halimi sorup bir bahane uydurmaya bile tenezzül etmedin. Yoksa “Beni yanına al, bu yalnızlık canıma tak etti” derim diye mi korktun? Ben nerede hata yaptım?, diye çok düşündüm evlatlarım.